"Τελικά δεν ήθελα χάπια, ήθελα τον άνθρωπο μου!"

Πριν 8 χρόνια η Κ. γνώρισε τον Α. και ξεκίνησαν να βγαίνουν και να γνωρίζονται. Η Κ. έχοντας ένα παρελθόν με αρκετά περιοριστικές πεποιθήσεις, αυστηρό πατέρα και αρκετά χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση, "κόλλησε" πάνω στον Α. με αποτέλεσμα να τον «πνίξει» και εν τέλει να χωρίσουν. Διαλυμένη συναισθηματικά έψαχνε να βρει έναν άνθρωπο να πιαστεί και να της προσφέρει όσα δεν πήρε ποτέ από κανέναν. Μία αγκαλιά, αγάπη, φροντίδα κλπ.

Τότε γνώρισα τον Θ. Στην αρχή με τακτικές και παιχνίδια τον κατάφερα και ήμασταν τελικά μαζί. Ημασταν μαζί 3 χρόνια. Αυτά τα 3 χρόνια δεν ξέχασα ποτέ τον Α. και από τους πρώτους μήνες κιόλας ήξερα ότι ο Θ. "είναι καλό παιδί και με αγαπάει", αλλά δεν είμαι ερωτευμένη μαζί του. Δεν είχα δουλειά, καθώς ο Θ. προτιμούσε να μένω σπίτι «σαν καλή νοικοκυρά». Έκανα μόνο κάτι λίγα μεροκάματα, αλλά δεν έφταναν για να ζήσω μόνη μου. Είχα εξαρτηθεί από τον Θ. Αλλά πίστευα ότι αυτό είναι το σωστό, καθώς προέρχομαι από μία ίδιας κατανομής οικογένεια.

Φοβόταν να φύγει από αυτή τη σχέση γιατί πίστευε ότι οι γονείς της θα την έλεγαν να μείνει εκεί που είναι και να παντρευτεί επιτέλους γιατί πλησιάζει τα 30 και παιδί πότε θα κάνει; Έτρεμε στην ιδέα να μείνει μόνη της, και πίστευε ότι δεν θα την αγαπήσει ποτέ ξανά, κανένας. Δεν τολμούσε να στείλει βιογραφικά, αν και απόφοιτος πανεπιστημίου, γιατί ο Θ. πάντα της έλεγε ότι "δεν χρειάζεται". Και έμεινε και πείστηκε να παντρευτεί και να κάνει παιδιά μαζί του. Αλλά κάτι μέσα της την διέλυε. Έκλαιγε κάθε μέρα, συνέχεια κρυφά απ' όλους. Είχε τάσεις να αυτοτραυματίζεται.

Αποφάσισα να πάω σε έναν ειδικό ψυχίατρο. Του είπα την ιστορία μου και εκείνος μου απάντησε… "Έχεις κατάθλιψη. Πάρε αυτήν την αγωγή" και μου έδωσε αντικαταθλιπτικά και ηρεμιστικά. Δεν μου είπε τίποτα άλλο. Και τον άκουσα και τα πήρα. Και βούλιαξα στην νιρβάνα. Όταν το έμαθε ο Θ. δεν αντέδρασε καλά. Έλεγε ότι δεν χρειάζομαι ειδικό και όλα είναι στο μυαλό μου. Όταν είδε ότι τα χάπια όμως με κάνουν να μην σκέφτομαι άλλο, τότε σταμάτησε.

Έως εκείνη τη μέρα που βρήκε εμένα. Και έκανε το βήμα να με πάρει τηλέφωνο λέγοντας μου ότι μάλλον με χρειάζεται.

Στην πρώτη μας συνεδρία έκλαιγε στην κάμερα με λυγμούς. Εγώ απλά την άκουγα. Βρήκε επιτέλους έναν άνθρωπο να την ακούσει. Να μην την κρίνει. Να μην της πει να κάνει "το σωστό" που επιβάλει η κοινωνία. Δεν μου είπε για την διάγνωση της κατάθλιψης ούτε για την αγωγή. Την είχε κόψει μόνη της για να βλέπει καθαρά.

Έκανα συνεδρίες για 2 χρόνια. Μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια, ανάκτησα την αυτοπεποίθηση μου, ξεκίνησα τη δουλειά που μου άρεσε, χώρισα με τον Θ. χωρίς να φοβάμαι τίποτα και χωρίς να με νοιάζει κανένας, έφτιαξα τη σχέση μου με τους γονείς μου, οι οποίοι ήταν δίπλα μου σε κάθε μου απόφαση και το καλύτερο; Ξαναγύρισε ο Α. Και μάλιστα πλέον ήμουν έτοιμη να κάνω τις σωστές κινήσεις για να μην τον ξαναχάσω!

Στην τελευταία μας συνεδρία η Άλεξ μου είπε: "Το ξέρεις ότι είχες κατάθλιψη; Δεν στο είπα ποτέ γιατί δεν ήθελα να πιαστείς από αυτό και να τα παρατήσεις"

Και της απάντησα: "Το ξέρω. Είχα διαγνωστεί και έπαιρνα αγωγή. Την σταμάτησα. Γιατί το μόνο που έκανε ήταν να μου λιγοστεύει τον πόνο, όχι να μου λύνει το πρόβλημα. Και ευτυχώς βρήκα εσένα."

Πάγωσα. Δεν είχα ιδέα, δεν μου το είχε πει έως τότε. Και τότε κατάλαβα πόση δύναμη έχει μια γυναίκα μέσα της, ακόμα και αν είναι διαλυμένη σε 1000 κομμάτια.

Σήμερα, Η Κ. και ο Α. είναι μαζί, συγκατοικούν και ετοιμάζουν τον γάμο τους. Είναι πιο ευτυχισμένοι από ποτέ και κάθε μέρα που περνάει είναι και πιο όμορφη. Κι αυτό το κατάφερε γιατί μια μέρα, μέσα στην απελπισία της, αποφάσισε να επενδύσει τα τελευταία της χρήματα στον εαυτό της και να φτιάξει τη ζωή που ονειρευόταν.

Εάν ταυτίστηκες με την ιστορία της Κ. και θέλεις επιτέλους να βρεις κι εσύ τη χαμένη σου δύναμη που υπάρχει κάπου μέσα σου, κλείσε μία συνεδρία κι εσύ εδώ: ΠΑΚΕΤΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ ΣΥΝΕΔΡΙΩΝ